مقایسه میتسوبیشی گالانت با هوندا سیویک و دوو سیلو

در ابتدای ورود میتسوبیشی گالانت به ایران، بازار خودروی کشور ما از کمبود تنوع و پایین بودن سطح واردات رنج می‌برد. در این بین، گالانت توانست با تکیه بر طراحی گیرا و جذاب، برخورداری از پیشرانه‌های پُربازده در تیپ‌های مختلف نسل ششم و هفتم، کیفیت سواری مطلوب، کابین راحت و برخورداری از امکانات به‌روز و پیش‌رو، توجه‌ها را به خود جلب کند.

این سدان ژاپنی که در آن زمان خودرویی لوکس محسوب می‌شد و از ظاهر و کیفیتِ ساخت مطلوبی برخوردار بود، کم‌تر رقیبی را در ایران پیش روی خود می‌دید و به‌سرعت از رقبای اندکش پیشی می‌گرفت. اما اکنون دیگر دهه ۷۰ شمسی نیست که گالانت بتواند به‌راحتی محبوبیت زیادی در بین جوانان و اقشار مرفه جامعه به‌دست بیاورد و حالا در اواخر دهه ۹۰ شمسی، نسخه‌های کارکرده آن سال‌هاست که سر از بازار خودروهای دست‌دوم درآورده‌اند و گزینه‌ای برای خریداران ـ بین خودروهای نسبتاً قدیمی خارجی و برخی خودروهای تولیدانبوه نسبتاً جدید داخلی که کیفیت چندانی ندارند ـ محسوب می‌شوند.

حال باید دید به‌عنوان نمونه، برخی از رقبای این ژاپنی خوش‌نام چه ویژگی‌ها، مزایا و معایبی دارند. به همین خاطر، در این مطلب به مقایسه میتسوبیشی گالانت با هوندا سیویک و دوو سیلو می‌پردازیم و گالانت را از زوایای مختلف با هم‌رده‌هایش مقایسه می‌کنیم.

مقایسه میتسوبیشی گالانت با هوندا سیویک

در ابتدا به سراغ مقایسه میتسوبیشی گالانت و هوندا سیویک می‌رویم. پیش از آن‌که نسل‌های جدید هوندا سویک سر از بازار خودروی کشور ما دربیاورند، نسل پنجم آن در ابتدای دهه ۹۰ میلادی، به‌صورت سدان و هاچ‌بک سه‌در، به ایران وارد شده بود و در قامت خودرویی اسپرت، شیک و جوان‌پسند نگاه‌ها را به خود جلب کرده بود. سدانی جمع‌وجورتر از گالانت که لااقل یک سرنشین کم‌تر از آن در خود جای می‌دهد، زیرا دراصل، سویک در کلاس «کامپکت کوچک» یا «سوپر مینی» قرار می‌گیرد.

این محصول هوندا، به‌لحاظ ابعاد و فضای داخلی به‌هیچ‌وجه مناسب خانواده‌های پرجمعیت نیست و از نظر جادار بودن کابین و صندوق‌عقب، گالانت گزینه مناسبی برای خانواده‌هاست. تولید این خودرو از سال ۱۹۷۳ تاکنون، دست‌خوش تغییرات بسیاری در ابعاد، ظاهر، ویژگی‌های فنی، بازدهی و توان پیشرانه و… شده است. اما نسل پنجم مورد بحث ما تنها طی سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۵ تولید و عرضه شده است.

با مقایسه میتسوبیشی گالانت با هوندا سیویک جمع‌وجور متوجه می‌شویم که سیویک از جعبه‌دنده ۵ دنده دستی و ۴ دنده خودکار برخوردار است و خلاف گالانت، کم‌مصرف و دوست‌دار محیط‌ زیست است؛ به‌طوری که در شهر فقط ۵ لیتر و به‌صورت ترکیبی ۴.۳ لیتر بنزین مصرف می‌کند و این فاصله معناداری با میزان مصرف گالانت دارد.

این خودروی کوچک و ارزان قیمت، همچون گالانت، تا سال ۲۰۱۲ از استقبال خوبی در دنیا برخوردار بود و نزدیک به نیمی از نسخه‌های فروش رفته آن، فقط در آمریکا به فروش رفت.

نسل پنجم آن در ادامه نسل موفق چهارم، با طراحی نرم‌تر و ابعادی بزرگ‌تر و تغییرات بسیار دیگری، به‌خصوص در بحث آیرودینامیک، همراه بود. البته به‌لحاظ دوام وضعیت این دو خودرو تقریباً در یک سطح قرار می‌گیرد و هر دو نماینده‌های خوبی برای صنعت خودروسازی کم‌استهلاک ژاپن هستند؛ به‌طوری که در نمونه‌های کارکرده موجود در بازار، کیفیت تودوزی و صندلی‌ها، روکش فرمان، سردنده، قطعات جلوبندی و … هر دو همچنان حفظ شده است و حتی نسبت به برخی خودروهای مدل بالاتر تولیدِ داخل، ظاهر و شرایط فنی بهتری دارند. هر دو خودروی مورد بحث، از پیشرانه‌های کم‌حجم با دور بالا برخوردارند که نشان از عملکرد موفق در خارج‌شهر و کاهش راندمان در رانندگی شهری دارد.

از سویک، به‌دلیل برخورداری از موتور جلوی چهارچرخِ متحرک و امکان بالای تیونینگ، با نام «افسانه تیونینگ» یاد می‌کنند و برای ماشین‌بازان همواره یک گزینه وسوسه‌انگیز است؛ خصوصاً تیپ SI آن که از پیشرانه قدرتمندی با تکنولوژی VTEC سود برده است. البته گالانت نیز قابلیت خوبی برای تیونینگ دارد و یکی از انتخاب‌های این حوزه است، اما از این نظر به‌دلایل متعددی محصول هوندا حرف اول را می‌زند. به همین دلیل است که کارشناسان معتقدند که این محصول هوندا در مقابل محصول میتسوبیشی، گزینه مناسبی برای استفاده‌های روزمره و خانوادگی نیست.

مقایسه میتسوبیشی گالانت با دوو سیلو

اکنون نوبت مقایسه میتسوبیشی گالانت با دوو سیلو است. عمدتاً محصولات صنایع ژاپنی را به محصولات کشور کره‌جنوبی ترجیح می‌دهند و اکثر آدم‌ها باور دارند که کیفیت، دوام و استهلاک محصولات ژاپنی حرف اول را در آسیا می‌زنند.

محصولات صنایع خودروسازی نیز از این قاعده مستثنی نیستند و همگان اعتقاد دارند که تنها ژاپنی‌ها می‌توانند با رقبای غربی رقابت کنند، هرچند با تولید و عرضه خودروهای جدید کره‌ای، این تصور تا حدود زیادی دچار دست‌خوش تغییر شده است. اما در این‌جا بحث بر سر خودروهای ۲-۳ دهه پیش است؛ میتسوبیشی گالانت ژاپنی و دوو سیلو کره‌ای.

دوو سیلو توانست همراه با دوو ماتیز بخش زیادی از این نگرش‌های منفی را نسبت به خودروهای کره‌ای تغییر دهد. سدانی که نزدیک به ۱۵ سال از تولید آخرین مدل آن می‌گذرد، ولی نمونه‌های باکیفیت آن همچنان در بازار خودروهای کارکرده ایران پیدا می‌شود. سدانی که درحقیقت، نسخه فیس‌لیفت شده دوو ریسر محسوب می‌شود.

دوو سیلو در مقابل خودروهای هم‌رده‌اش، همچون پژو ۴۰۵ و حتی میتسوبیشی گالانت، چندان در دنیا شناخته‌شده نبوده و نیست. هرچند سیلو تحت عناوین مختلفی در چندین کشور، من‌جمله ایران، فروش نسبتاً خوبی داشت، ولی نتوانست هم‌پا با رقبای شرقی خود، مثل سویک و گالانت، توفیق چندانی در عرصه بین‌المللی کسب کند.

سیلو کمی بعد از نسل ششم گالانت و تقریبا هم‌زمان با نسل هفتم این سدان ژاپنی، از سال ۱۳۷۵ تا اواخر سال ۱۳۸۳، از سوی شرکت «کرمان موتور» با پیشرانه ۴ سیلندر ۱۵۰۰ سی‌سی در ایران تولید و مونتاژ شد. البته سه نوع از این خودرو در بازار موجود است ۱۵۰۰ سی‌سی ۴ دنده اتوماتیک با توان ۹۰ اسب‌بخار، ۱۵۰۰ سی‌سی ۵ دنده دستی با ۷۵ اسب‌بخار قدرت و ۱۵۰۰ سی‌سی ۵ دنده دستی با ۹۰ اسب‌بخار.

با وجود استقبال از این سدان خانوادگی و فروش ۴۰ هزار نسخه از آن در کشور ما، با خرید سهام شرکت دوو توسط کمپانی «جنرال موتورز» آمریکا و تبعیت از تحریم‌های ایران، تولید آن در کرمان موتور کاملاً متوقف شد. البته تولید این خودرو در ایران، به بحث تأمین قطعات و ارزان‌تر بودن لوازم یدکی آن تأثیر به‌سزایی گذاشته است و از این منظر، وضعیت دوو سیلو بهتر از گالانت است.

همچنین، فضای داخل کابین این خودرو کم حجم‌تر از گالانت است و از ترمزهای ضعیف‌تری نسبت به گالانت برخوردار است، و همان‌طور که از اعداد و مشخصات فنی فوق پیداست، به‌هیچ‌وجه قدرت مقابله به‌لحاظ قدرت، شتاب، فرمان‌پذیری سرعت و … با گالانت را ندارد و شاید تنها وجه‌تمایز آن این باشد که عمدتاً از رقیبش ارزان‌تر است.

امیدواریم که این مقایسه میتسوبیشی گالانت با خودروهای هم‌رده خودش توانسته باشد اطلاعات مفیدی از این خودرو و ارزش خرید آن در اختیارتان قرار دهد.