اگر حتی در دهه ۷۰، در ایران، کودک یا نوجوان بوده باشید، قطعا نام دوو سیلو برای‌تان آشنا خواهد بود. اما اگر یک خودرباز باشید این را هم می‌دانید که برای ایرانی‌ها، در زمانی که بازار خودروی کشور پس از سال‌ها عطش با تنوعی کم‌نظیر از خودروهای میان رده و اقتصادی برای قشر متوسط کشور تغذیه شده بود، دوو سیلو یکی از محبوب‌ترین‌ها در بین رقبایش محسوب می‌شد. سیلو سدان را می‌توان به نوعی نسخه فیس لیفت سدان موفق ریسر از دوو دانست. این خودرو که پس از خودروهای موفقی ماننند پژو ۴۰۵، هوندا آکورد، تویوتا کرولا، میتسوبیشی گالانت راهی ایران شد، با وجود قدمت چند ساله رقبا، مورد اقبال خوبی واقع شد و بازار پررونقی پیدا کرد. دوو سیلو در واقع در برابر دیگر رقبا جوان‌پسند‌تر و اسپرت‌تر به نظر می‌آمد. البته نباید سابقه خوب ریسر را نیز فراموش کرد. اولین ورودی‌های دوو سیلو به ایران مربوط به سال ۷۵ می‌شدند. این نسخه‌ها که مربوط به نسل دوم دوو بودند، در نهایت به دلیل ورشکستگی دوو در کره و واگذاری آن به جنرال موتورز آمریکا از حضور در کشور بازمانده و به اسطوره‌ای محبوب و دست نیافتنی تبدیل شدند. دوو سیلو که در نسخه‌های هاچ‌بک ۳ و ۵ در و سدان ۴ در تولید شده است، در دو مدل هاچ‌بک پنج‌ در و سدان ۴ در وارد ایران شد. همچنین این خودرو با موتور ۱.۵ لیتری در نمونه‌های انژکتوری و کاربراتوری و با دو گیربکس اتوماتیک و دستی به کشور راه یافت که در این بین، نسخه سدان انژکتوری با گیربکس ۵ سرعته دستی نسبت به باقی نمونه‌ها واردات وسیع‌تر و فروش بالاتری را تجربه کرد. موتور ۱.۵ لیتری ۴ سیلندر خطی سیلو سدان، با بیشینه قدرت ۷۵ اسب بخار و گشتاور ۱۲۴ نیوتن‌متر، قادر بود تا این خودروی ۱.۲ تنی را در فاصله ۱۲.۵ ثانیه از سرعت صفر به صد کیلومتر در ساعت برساند. همچنین سقف سرعت سیلو سدان ۱۶۵ کیلومتر در ساعت و مصرف سوختش در سیکل ترکیبی ۶.۳ لیتر در هر صد کیلومتر ثبت شده است. این خودرو که در بین محصولات کم استهلاک و اقتصادی زمان خود قرار داشت، امروزه به دلیل قدمت، توقف زودهنگام واردات نسبت به رقبا و عدم مونتاژ آن در داخل، از کمبود جدی قطعات یدکی رنج می‌برد. بنابراین می‌تواند دردسرهایی را از این نظر برای مالک خود ایجاد کند.

وقتی قرار است از خودرویی تقریبا اقتصادی و مربوط به سال ۱۹۹۴ صحبت کنیم، به طور قطع باید در مقوله امکانات رفاهی و تجهیزات ایمنی با مناعت طبع بیشتری به بررسی بپردازیم. در این میان دوو سیلو، با وجود محبوبیت‌های بسیار در زمان عرضه، یکی از فقیرترین خودروهای کارکرده موجود است. تمام دارایی این خودرو در زمینه امکانات رفاهی به شیشه بالابرها، آنتن، در باک و صندوق بار برقی، تهویه مطبوع دستی و قابلیت تنظیم نور پشت آمپر محدود می‌شود. در بخش تجهیزات ایمنی نیز دوو سیلو از ایربگ، انواع سیستم ترمز کمکی مانند ABS یا EBD و ترمز ضد قفل بهره نمی‌برد. همچنین در تست‌های ایمنی بازده مناسبی نداشته و به دلیل ضعف ستون A، به سرعت آسیب وارده در تصادف را به اتاق و سرنشینان منتقل می‌کند. ضمن اینکه در موارد بسیاری با کمبود قطعات یدکی مواجه بوده و در صورت نیاز به تعمیر مالکش را با دردسرهای زیادی مواجه می‌کند. در بخش فنی، دوو سیلو از موتور چندان قوی و حجیمی بهره‌مند نیست. اما این موتور ۱.۵ لیتری ۴ سیلندر ۸ سوپاپ ۷۵ اسب بخاری قدیمی، استهلاک بسیار پایین و مصرف سوخت مناسبی دارد که نکته مثبتی برای یک خودروی حدود ۲۰ ساله یا بیشتر است. عملکرد جعبه دنده و راحتی نرمی تعویض دنده‌ها را نیز باید به این نکته اضافه کرد. فرمان سیلو نیز نرم و گوش به فرمان است همچنین سیستم تعلیق شرایط خوبی دارد و سواری نرمی را نصیب سرنشینان می‌کند. اما عایق‌بندی اتاق رضایت‌بخش نیست و نفوذ صدا به داخل کابین به‌خصوص با بیشتر شدن این معضل در اثر کهولت سن به معنای واقعی آزار دهنده است. نرمی تعلیق سیلو سدان بر هندلینگ این خودرو تاثیر منفی داشته و آن را در پیچ‌های تند با حرکات عرضی اضافی مواجه می‌کند. ترمز‌های سیلو نیز اوضاع چندان روبراهی ندارند. این خودرو در چرخ‌های جلو از ترمز‌های دیسکی و رد چرخ‌های عقب از نوع کاسه‌ای بهره می‌برد. گرچه این سیستم حتی امروز نیز در بسیاری خودروهای تولید داخل پیاده می‌شود، اما متاسفانه در مورد دوو سیلو ترمز‌ها چندان جدی، قاطع و به موقع عمل نمی‌کنند. فضای کابین دوو سیلو در ردیف جلو خوب و کافی است و راننده و سرنشین کناری، شرایط خوبی دارند. اما در ردیف عقب اوضاع به این خوبی نیست و سرنشینان عقب اگر کمی قد بلند باشند با مشکل جدی کمبود جای پا مواجه می‌شوند. البته دوو سیلو صندوق بار بزرگی دارد که در زمان سلطنتش زبان‌زد بود. یکی دیگر از نکات مثبت سیلو در زمان اوج، کولر خنک آن بود که همچنان نیز می‌تواند در بین مزایای این خودرو قرار بگیرد.