شاسی بلند آفرودی میتسوبیشی پاجرو، سال‌ها در مسابقات رالی قدرت‌نمایی کرده و حدود ۴۰ سال از محبوبیت و فروش بالایی در جهان برخوردار بوده است. اگر از کنار نسل اول پاجرو (که در کشورمان اصطلاحاً «پاجرو بهداری» نامیده می‌شود) بگذریم، عرضه نسل‌های دوم تا چهارم این خودرو در ایران همواره تداوم داشته، به‌طوری‌که بهمن خودرو در سال‌های ۸۴ تا ۸۶ شمسی اقدام به مونتاژ آن کرد که مدل دو در ۴ سیلندر و ۶ سیلندر نیز در میان آن‌ها قرار داشت. دومین نسل از میتسوبیشی پاجرو طی سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۹ در بازارهای جهانی عرضه شد. مدل دو در این خودرو که اتاقش نسبت به نسل قبلی بزرگ‌تر بود، در دهه ۷۰ شمسی به ایران وارد شد. این همان نسلی است که در داخل کشور نیز مونتاژ شد. در نسل اول این خودرو فقط از یک پیشرانه پرمصرف ۲.۴ لیتری کاربراتوری استفاده شده بود. نسل دوم میتسوبیشی پاجرو وارداتی اما مجهز به یک پیشرانه ۶ سیلندر بود که تا سال ۱۹۹۶ از ظرفیت ۳ لیتر با کد موتور G6 72 و سیستم نیمه‌انژکتوری با توان ۱۷۷ اسب‌بخار بهره می‌برد. از سال ۱۹۹۶ به بعد، این پیشرانه‌های ۶ سیلندری ۲۴ سوپاپ، امکان تولید ۲۰۵ اسب‌بخار قدرت و ۳۱۳ نیوتن‌متر گشتاور را داشتند. نسل سوم میتسوبیشی پاجرو (یا همان پاجرو ۲۰۰۰) دارای دو صندلی خلبانی در قسمت جلو است که بسیار راحت و مورد پسند سرنشین هستند. میتسوبیشی پاجرو ۲۰۰۰ با ارتفاع حدود ۱۹.۵ سانتی‌متر یکی از بلندترین خودروهای SUV موجود در بازار است. موتور این خودرو در مواقع نیاز، شتاب خوبی می‌گیرد و میزان بالای گشتاور آن باعث می‌شود هنگام رانندگی بیابانی، قدرت خوبی داشته باشد. سیستم دو دیفرانسیل ActiveTrac این خودرو در شرایط مختلف رانندگی، تغییر می‌کند. ضربه‌گیرهای آن نیز در سه حالت سفت، متوسط و نرم تنظیم می‌شود. پس از موفقیت چشم‌گیر نسل دوم و سوم پاجرو، نسل چهارم با دنیایی از تغییرات در نمایشگاه پاریس ۲۰۰۶ معرفی شد و تولیدش بدون تغییر همچنان ادامه دارد. میتسوبیشی نسل چهارمِ پاجرو را نیز به صورت دو در و چهار در عرضه کرد. نسل چهارم میتسوبیشی راه‌یافته به ایران، از موتور ۶ سیلندر ۳.۸ لیتری بهره می‌برد که قدرت ۲۵۰ اسب‌بخار و ۳۲۹ نیوتن‌متر گشتاور را تولید می‌کند. با چنین مشخصاتی پاجرو می‌تواند در مدت ۱۰.۶ ثانیه از سکون به ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد و حداکثر سرعت آن نیز ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت است. میتسوبیشی پاجرو به‌ازای هر ۱۰۰ کیلومتر ۱۳.۵ لیتر بنزین مصرف می‌کند. نسل چهارم میتسوبیشی پاجرو از جعبه‌دنده ۵ سرعته خودکار با قابلیت تیپ‌ترونیک استفاده می‌کند که این جعبه‌دنده مجهز به دنده‌کمکی با چهار حالت انتقال نیرو است که عملکرد آن مشابه با نسل سوم بوده و انتقال نیرو تحت نظارت سیستم SS4-II و به کمک سه دیفرانسیل انجام می‌شود.

میتسوبیشی پاجرو خودروی خوش‌ساخت، کم‌استهلاک و ایمنی است که البته از معضلات مصرف سوخت زیاد و لوازم یدکی گران‌قیمت رنج می‌برد. پاجرو در مسیرهای آفرودی، بسیار خوش‌دست است و یک سر و گردن بالاتر از رقبایی چون پاترول قرار دارد. طراحی ظاهری پاجرو ترکیبی از خطوط منحنی و حجم‌‌پردازی‌های چشم‌نواز آمیخته با خطوط تیز و شکسته است که خشونت و صلابت خودرو را حفظ می‌کند. زیبایی و هماهنگی‌ کابین این خودرو نیز ترکیبی از کیفیت، زیبایی و کارایی است. در کنار اهرم تعویض دنده، یک اهرم کوچک قرار دارد که به‌وسیله آن می‌توان حالت‌های توزیع نیرو و عملکرد دیفرانسیل‌ها را در چهار برنامه LLC4 ،HLC4 ،H4 و H2 تنظیم کرد. همچنین حالت توزیع نیرو بین چرخ‌ها، به صورت دیجیتالی میان صفحه کیلومترشمار نمایش داده می‌شود. با توجه به ابعاد بدنه، باید به جاداری و راحتی کابین میتسوبیشی پاجرو نمره قبولی داد چرا که با فضاسازی‌های حساب شده در نقاط مختلف کابین، به خوبی مشکل کمبود جا را حل کرده است. کیفیت مناسب مونتاژ قطعات و ایزوله دل‌چسب، نکات مهم دیگری هستند که در پاجرو جلب توجه می‌کنند. قدرت تولیدی پیشرانه کاملاً با ابعاد و وزن پاجرو هماهنگی دارد و اگر تأخیر اولیه آن را در نظر نگیریم، باید پاجرو را یک شاسی‌بلند چابک خطاب کنیم. البته در کشش مناسب پاجرو، از نقش نظارت سیستم SS4 II روی توزیع نیرو بین چهار چرخ نباید گذشت. تعلیق میتسوبیشی پاجرو نسل سوم، با توجه به ذات اسپرت این ژاپنی درشت‌هیکل، عملکردی خشک دارد. تعلیق در جلو از نوع بازو جناقی دوبل و فنربندی مک‌فرسون و در عقب از نوع مستقل است. طول کورس سیستم تعلیق ۲۶۰ میلی‌متر است که عملکرد نسبتاً مناسبی را برایش به ارمغان می‌آورد. اما عملکرد سیستم تعلیق از دو نسل قبلی خشک‌تر است و این مورد باعث شده شاسی، ضربات را به کابین و سرنشینان منتقل کند. البته میتسوبیشی با این سیستم تعلیق خشک، راحتی سرنشینان را فدای فرمان‌پذیری و قابلیت مانور عالی کرده و اگر بخواهیم از دید مثبت به این قضیه نگاه کنیم، باید بگوییم که فرمان‌پذیری عالی پاجرو باعث شده در پیچ‌های تند و تعویض خط در سرعت‌های بالا، خبری از حرکات گهواره‌ای بدنه نباشد و در بالاترین سرعت‌ها هم پاجرو کاملاً توی دست و قابل کنترل احساس شود. ر کنار تمام نکات مثبت و منفی میتسوبیشی پاجرو، اشتهای سیری‌ناپذیر آن در مصرف سوخت مورد نکوهش قرار می‌گیرد. که البته این مورد با توجه به تکنولوژی نسبتاً قدیمی پیشرانه حجیم و گذشت چند سال از عمر خودرو، تا حدودی قابل توجیه است. اما در این میان حجم ۶۹ لیتری، باک سوخت مزید بر علت شده و زودبه‌زود پای صاحبش را به پمپ بنزین باز می‌کند.