پاجرو اولین SUV از میتسوبیشی است که در رقابت با لندکروز از تویوتا و پاترول از نیسان در سال ۱۹۸۲روانه بازار شد. میتسوبیشی این خودرو را به گونهای طراحی کرد که بتواند علاوه بر مصارف آفرودی و تفریحی، در شهر نیز مورد استفاده قرار گیرد. این خودرو به سرعت در جهان محبوب شد و پس از موفقیتش در رالی داکار ۱۹۸۳ شهرتش بیش از پیش گشت. فروش پاجرو تا سال ۲۰۰۶ در آمریکا و اروپا ادامه داشت و پس از آن برای مدتی متوقف شد. تولید نسل اول این خودرو تا سال ۱۹۹۱ ادامه داشت. این نسل از پاجرو در تعداد گستردهای به ایران راه یافت و عمدتاً در ارگانها و مراکز دولتی مورد استفاده قرار گرفت. به همین دلیل به آن «پاجرو بهداری» نیز گفته میشود. پاجرو بهداری یا نسل اول تقریباً تنها نسل از این شاسیبلند سایز بزرگ است که با موتور ۴ سیلندر تولید شد. نمونههای وارد شده به ایران عمدتا مربوط به سالهای ۸۵ تا ۹۲ هستند. در ایران از نظر فنی تنها یک مدل پاجرو نسل اول وجود دارد که با موتور ۴ سیلندر ۲ لیتری معمولی عرضه شده است. این خودرو با موتورهای توربوی حجیمتر، دیزل توربو و ۶ سیلندر نیز تولید شد که به ایران راه نیافتند. یک نمونه موتور ۲.۶ لیتری ۴ سیلندر معمولی نیز در تولیدات این نسل از پاجرو دیده میشود که شاهد این نسخه نیز در کشور نبودیم. پاجرو نسل اول همچنین از دو نوع گیربکس ۴ سرعته اتوماتیک و ۵ سرعته دستی برخوردار بود که در این بین تنها نسخههای دستی به ایران وارد شدند. این خودرو در دو نمونه دو در و چهار در تولید شد که هر دو نمونه را در ایران شاهد بودیم. نسخههای ۴ در ظرفیت ۷ سرنشین را داشتند و نسخههای ۲ در ظرفیت ۳ سرنشین. فاصله محوری در نمونههای ۲ در کمتر بود که منجر به کوچک بودن اتاق میشد. پاجرو نسل اول که در پلتفرم با دوج رایدر مشترک بود در دنیا به دلایل متعددی بسیار محبوب شد. مواردی مانند تعلیق جناغی، فرمان قابل تنظیم و صندلیهای قابل تنظیم پیشتر در خودروهای مشابه ژاپنی دیده نشده بود و همین امر مبنای جلب توجهات فراوان از سوی پاجرو بود. این خودرو با موتور دیزل توربوشارژ نیز تولید میشد که در نوع خود منحصر به فرد بود.
کلاس بدنه
اطلاعات موجود نیست
۵۰%
فنی
۴۵%
ایمنی
۴۵%
کیفیت ساخت
۵۰%
کابین و امکانات
توانایی آفرود
استهلاک پایین
موتور قوی
کیفیت بالای قطعات
بازار دست دوم
هزینه نگهداری
خدمات پس از فروش
میتسوبیشی پاجرو به عنوان اولین شاسیبلند برند میتسوبیشی در زمان عرضه ویژگیهای خاص فراوانی برای عرضه داشت. در آن دوره قابلیتهای این خودرو در آفرود و مسیرهای صعبالعبور باعث شده بود که بسیار مورد توجه علاقمندان به این خودروها قرار بگیرد. گرچه تعلیق جناغی پاجرو نسل اول از ویژگیهای منحصر به فرد آن حساب میشد، اما واقعیت این است که این ویژگی امروزه حتی به چشم نمیآید. پاجرو در چهره طراحی قوطی مانند و زاویهداری دارد. فرم مکعبی و جعبهای آن در نمونههای دودر بیشتر هم به چشم میآید. البته این طراحی در زمین تولید بسیار جذاب و خاص بود. چراغهای گرد، جلوپنجره توری مشکی با محفظههای بزرگ، شیشههای زاویهدار بزرگ همه از مواردی بودن که در سالهای دهه ۸۰ میلادی نمادهای ابهت و اقتدار خودرو محسوب میشدند. هرچند این موارد امروزه به نمود قدمت و کهنگی طراحی تبدیل گشتهاند. در داخل کابین نیز همه چیز به غایت قدیمی است. البته در زمان عرضه نیز پاجرو اتاقی با طراحی چشمگیر و لوکس نداشت، اما راحتی آن درخور توجه بود. خودرو حتی در نمونههای دو در و با فاصله محوری کم، اتاق جادار و راحتی داشت. بدون شک در این خودرو شاهد امکانات رفاهی خاصی نیستیم و نباید از آن توقع حتی مواردی مانند شیشه بالابرهای برقی را داشته باشیم چرا که هدف از تولید آن ارائه خودرویی با قابلیتهای بالای فنی و توانایی و قدرت خاص بود. خودرو شاید نسبت به زمان تولید و نسبت به کلاسش سواری خوب و قابل قبولی ارائه میکرد، اما در حال حاضر تنها میتوان این سواری را پرتکان و آزار دهنده توصیف کرد. پاجرو نسل اول مانند تمامی محصولات میتسوبیشی با کیفیت ساخت بالا عرضه شد و دوام فنی آن بالا بود. خودرو در عملکرد فنی بسیار خوب ظاهر شد و موتور تمامی قدرت و توانایی خود را در آن به تصویر میکشید. گیربکس نرم و روان کار میکرد. تعویض دندهها در آن به راحتی انجام میشد و راننده دردسری در این بخش نداشت اما این خودرو در حال حاضر بیش از ۳۰ سال سن دارد و قطعاً در شرایط ایدهآل گذشته نیست. امروزه پاجرو نسل اول به عنوان یک شاسی بلند پرمصرف شناخته میشود که سواری خشک و خسته کننده دارد و حتی برای مصارف آفرودی نیز مناسب بهنظر نمیرسد. این خودرو بازار خرید و فروش جذابی نیز ندارد و تنها برای مصارف جادهای و کاری مورد استفاده قرار میگیرد. در واقع برای میتسوبیشی پاجرو ۲ در ۴ سیلندر تولید پیش از ۱۹۹۲، جایگزینهای بسیار بهتری در بازار وجود دارد.