شاسی بلند سایز متوسط پاجرو از سال ۱۹۸۲ در خط تولید میتسوبیشی ژاپن قرار گرفت. میتسوبیشی این خودرو را در رقابت با دو برند معتبر دیگر هم‌وطنش یعنی تویوتا و نیسان عرضه کرد. پاجرو به بازار آمد تا با پاترول و لندکروز به رقابت بپردازد، البته میتسوبیشی پاجرو را به گونه‌ای طراحی کرد که تنها برای مصارف آفرودی و جاده مناسب شناخته نشود و در مصارف شهری نیز قابلیت‌های خوبی را نشان دهد. در ابتدا پاجرو با بدنه دو در عرضه شد. این نسخه فاصله محوری کمی داشت و ظرفیت آن ۵ نفر بود. اما کمی بعد پاجرو که در پلتفرم با دوج رایدر مشترک بود، در نسخه ۴ در و با ظرفیت ۷ نفر نیز عرضه شد. پاجرو که در همان نمونه‌های دو در نیز مورد استقبال خوبی واقع شده بود در نسخه‌های ۴ در توجهات بیشتری را به خود جلب کرد. پاجرو نسل اول اولین شاسی بلندی بود که از تعلیق جناغی بهره می‌برد و فرمان قابل تنظیم داشت. این خودرو با موتورهای مختلف دیزلی و بنزینی تولید شد. موتور ۶ سیلندر ۳.۳ لیتری و دیزلی توربو نیز در این بین دیده می‌شد. نسخه وارد شده به ایران دارای یک موتور ۲ لیتری ۴ سیلندر خطی تنفس طبیعی بود. نسخه توربوی این موتور نیز در پاجرو به کار رفت. همچنین موتور ۲.۶ لیتری خطی تنفس طبیعی. اما هیچ یک در نمونه‌های وارد شده به ایران وجود نداشت. پاجرو نسل اول دو نسخه دستی و اتوماتیک داشت که با گیربکس ۴ سرعته اتوماتیک یا ۵ سرعته خطی همراه بودند. نسخه اتوماتیک نیز از واردات به ایران باز ماند و ما تنها شاهد نمونه دستی آن در کشور بودیم. این خودرو که در فاصله سال‌های ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۲ (۱۳۶۴ تا ۱۳۷۱) به ایران وارد می‌شد، معمولاً در ارگان‌ها و مراکز دولتی کاربرد داشت. بیشترین مصرف آن در مراکز بهداشتی بود و به همین دلیل آن را «پاجرو بهداری» نیز می‌نامند. پاجرو نسل اول از نظر امکانات رفاهی مورد خاصی برای عرضه نداشت و در ساخت آن مقاومت فنی و بازده و عملکرد مناسب بیش از هرچیز مورد توجه قرار گرفته بود. این خودرو اما به دلیل طراحی بدنه و متریال به کار رفته در ساخت ایمنی قابل قبولی داشت.

در گذشته کافی بود تا یک خودروی شاسی بلند بتواند به خوبی مسیرهای صعب‌العبور و جاده‌های ناهموار را به‌راحتی طی کند تا خودرویی کامل و مناسب در کلاس خود شناخته شود. یعنی زمانی که هنوز شاسی‌بلندهای سایز کوچک شهری یا کراس‌اورهای طراحی شده بر پلتفرم سدان‌های معروف به بازار نیامده بودند. همین امر در مورد پاجرو نسل اول نیز حکم می‌کند؛ خودرویی که در ایران تنها با موتور ۴ سیلندر خطی و گیربکس دستی عرضه شد. این خودرو از سواری نرم و راحتی برخوردار نیست و تکان‌های آن حتی در یک مسیر صاف و بی‌‌دست‌انداز بسیار آزاردهنده به نظر می‌رسد. اما در گذشته این تکان‌ها و ضربات انتقالی به کابین کاملاً عادی به‌نظر می‌رسید و مورد غیرقابل قبولی نبود. به‌خصوص که پاجرو اولین شاسی بلند مجهز به تعلیق جناغی بود و در کلاس خود سواری نرم و راحتی ارائه می‌کرد. نسخه ۴ در این مدل پاجرو به دلیل بهره‌مندی از فاصله محوری بیشتر اتاقی بزرگتر و راحت‌تر داشت. تامین فضای لازم برای ۷ سرنشین آن را تبدیل به خودرویی مناسب برای انواع سفرهای جاده‌ای خانوادگی می‌کرد. اما امروزه معمولاً مالک ترجیح می‌دهد از این فضا برای مصارفی دیگر مانند حمل بار استفاده کند چرا که خودرو سواری به شدت ناراحت و آزار دهنده‌ای دارد. پاجرو نسل اول امروزه پرمصرف، پرخرج و پردردسر شناخته می‌شود. هرچند در زمان عرضه، بسیار خوش ساخت، با کیفیت و پرتوان بود. پاجرو مانند تمامی محصولات میتسوبیشی از کیفیت بالای ساخت، دوام کیفی و فنی و استهلاک پایین بهره می‌برد. حقیقت این است که این خودرو در حال حاضر بیش از ۳۰ سال سن دارد و نمی‌تواند همچنان شرایط خوبی را برای راننده و سرنشینان فراهم کند؛ به‌خصوص که نسخه‌های وجود در ایران عمدتاً در ابتدا دز مراکز دولتی و ارگان‌ها مورد استفاده بودند و استهلاک بالایی دارند. البته باید به یک نکته غیرقابل انکار نیز درمورد آن اشاره کرد که شامل بازده فنی خوب موتور آن و عملکرد قابل قبول گیربکسش است. دنده‌های پاجرو همچنان خوب تعویض می‌شوند و موتور سر و صدای بیش از حد و غیرقابل تحمل ندارد. با این وجود باید گفت، پاجرو ۴ در ۴ سیلندر امروزه بازار خوبی ندارد و خرید و فروش آن بسیار کم تعداد است. این خودرو معمولاً در بین پیشنهادات کارشناسان قرار نمی‌گیرد و حتی گزینه مناسبی برای آفرود نیز محسوب نمی‌شود. چرا که قطعات آن به راحتی پیدا نمی‌شود و البته به دلیل سن بالا، احتمال خرابی و ایجاد مشکل برایش نیز زیاد است.