این خودرو از سال ۱۳۴۶ در کمپانی ایران ناسیونال تولید شد و تا دهه ۸۰ نیز خودش را کشان‌کشان به بازار مصرف رساند، تا اینکه در سال ۱۳۸۴ برای همیشه به خاطره‌ها پیوست. پیکان به عنوان خودرویی مناسب برای قشر توسط ایرانی، از دهه ۴۰ تا دهه ۷۰، جور نبود نمونه‌ای مشابه و مناسب را در کلاس سدان‌های خانوادگی و شهری در ایران به خوبی کشید. اما این خودرو، همواره پرمصرف و خارج از استانداردهای زیست محیطی بود. بنابراین، برای بهبود وضعیت مصرف و تولید آلاینده‌ها در آن، تولید پیکان گاز‌سوز یا دوگانه سوز موسوم به پیکان CNG از سال ۸۰، تنها ۴ سال پیش از توقف کامل تولیدش در دستور کار ایران‌خودرو قرار گرفت. به این ترتیب پیکان گازسوز در سال ۸۲، با وجود مخالفت‌ها و منتقدین بسیار وارد بازار کشور شد و از قضا، به دلیل کاهش چشمگیر مصرف سوخت، بسیار مورد توجه قرار گرفت. منتقدان پیکان گازسوز معتقد بودند که کوچک بودن مخزن گاز و اینکه این خودرو همچنان به بنزین وابسته است، باعث می‌شود که وزن مخزن در مواقعی که خودرو در حالت بنزین سوز قرار دارد، خواه‌نا‌خواه مصرف را بالا برده و کاهش مصرف ناشی از مصرف گاز را جبران می‌کند. سیستم پیکان دوگانه‌سوز که قابلیت گازسوز و بنزین‌سوزی به صورت جداگانه را داشت، با یک مخزن ۱۰۰ کیلوگرمی گاز CNG همراه بود که فشار ۲۰۰ بار را به خودرو تحمیل می‌کرد. این مخزن که از نوع LPG بود، باعث افت توان و کشش پیکان می‌شد در نتیجه در بین افرادی که تجربه رانندگی با پیکان بنزین سوز را نیز داشتند، شنیده می‌شد که این خودرو قدرت و کشش نمونه‌های بنزین‌سوز را ندارد. حال اینکه به طور معمول موتور های ۱.۸ یا ۱.۶ لیتری پیکان (موتور پیکان پژوی و پیکان ۱۶۰۰) در بهترین حالت قادر به تولید ۴۸ تا ۶۳ اسب بخار قدرت و ۱۱۰ تا ۱۱۵ نیوتن‌متر گشتاور برای این خودرو بودند. شتاب صفر تا صد ۱۵ ثانیه‌ای بهترین زمان ثبت شده برای پیکان‌های بنزین سوز است که در نمونه‌های گازسوز با افت جدی نیز مواجه بود. حداکثر سرعت پیکان برای نمونه‌های بنزین‌سوز ۱۴۰ کیلومتر بر ساعت ثبت شده است که البته به ندرت قابل دست‌یابی بود. این سقف سرعت در نسخه CNG به کمتر از ۱۳۵ کیلومتر کاهش یافت.

تجربه رانندگی با پیکان، از آن دست تجربه‌هایی است که احتمالاً بسیاری از متولدین دهه ۳۰ تا ۷۰ ایرانی آن را در خاطرات خود ثبت کرده‌اند. پیکان، سدان نام‌آشنا، قدیمی، تکراری و البته ضعیف ایرانی است که در روزگار شرایط سخت، قشر متوسط و پایین کشور را همراهی کرد و نعمت داشتن خودروی شخصی را به آن‌ها تقدیم نمود. پیکان گازسوز نیز، به عنوان نجات‌بخش بسیاری در این قشر، به‌خصوص ناوگان تاکسی‌رانی، در زمان افزایش قیمت بنزین به بازار آمد. اما، این خودرو که قرار بود در بهبود شرایط آلایندگی نمونه بنزینی تاثیر مهمی داشته باشد، آزمونش را به خوبی پشت سر نگذاشت و به وظیفه محول شده‌اش به طور کمال و تمام عمل نکرد. لذا تولید آن در سال ۸۴، به طور کامل متوقف شد. بنابراین تعداد نسخه‌های پیکان گازسوز، نسبت به نسخه‌های بنزینی بسیار کم است. با این حال، هزینه نگهداری پایین و مصرف مناسب بنزین، باعث شده همچنان طرفداران خود را داشته باشد. پیکان خودرویی دیفرانسیل عقب بود و اضافه شدن مخزن گاز ۱۰۰ کیلویی، به صندوق بار آن، باعث نشست خودرو در عقب شد. این مشکل، برخورد عقب خودرو با ناهمواری‌های سطح جاده و مسیر را بسیار افزایش داد، ضمن اینکه گاهاً این برخوردها احتمال انفجار مخزن را نیز بالا می‌برد؛ بنابراین به راننده پیکان گازسوز در مورد عبور از دست‌انداز‌های بزرگ هشدار جدی داده می‌شد. نکته دیگر اینکه، موتور پیکان بر پایه گازسوز طراحی نشده است، لذا مصرف گاز در آن مناسب نیست. این عدم تناسب باعث می‌شود که سیستم خنک‌کاری و روغن‌کاری موتور، نتوانند متناسب با سوخت خشک CNG عمل کرده، لذا استهلاک موتور بالا برود. از لازمه‌های سیستم گازسوز، استفاده از سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری است. حال اینکه پیکان از سیستم کاربراتوری بهره می‌برد. همین امر منجر به اختلال در ضریب تراکم سوخت رسانی خودرو و بازده موتور خواهد شد. مخزن گاز پیکان دوگانه سوز، تنها پاسخ‌گوی طی مسافت ۱۰۰ کیلومتر است. بنابراین داشتن پیکان گازسوز انتظار در صف جایگاه‌های کم‌تداد و شلوغ سوخت‌رسانی گاز CNG را هم به دنبال دارد. کارشناسان در زمان عرضه پیکان دوگانه‌سوز، افت قدرت موتور آن را که در اثر اضافه شدن وزن مخزن تحمیل می‌شد، بین ۱۵ تا ۲۰ درصد ارزیابی کردند که این رقم برای موتور ۵۰ تا ۶۰ اسب بخاری پیکان می‌توانست فاجعه باشد. در نتیجه کشش نامناسب پیکان دوگانه‌سوز را که پیش از این در نسخه‌های بنزینی نیز شرایط مطلوبی نداشت، بیشتر شاهد بودیم. طوری که راننده‌ها عموماً از (به اصطلاح) گاز نخوردن خودرو به شدت ناراضی بودند. البته باید به این موارد پیچیدگی تعمیرات سیستم سوخت‌رسانی گازی را نیز افزود. پیکان به تعمیرات راحت و بی‌دردسر مصطلح به خانگی معروف بود و حالا این مزیت را نیز تا حدودی از دست داده بود.