یکی از اولین‌های ایران، در سال ۱۳۸۰ بود که معرفی شد؛ سمند. خودرویی که به واقع، یک خودروی ملی لقب گرفت تا دل‌خوش باشیم به این‌که می‌توانیم اتومبیلی کامل، در داخل کشورمان تولید کنیم. این خودروی جدید بر اساس همان پلتفرم معروف ۴۰۵ تولید شد. تحویلش هم از سال بعدتر آغاز شد. اولین سری‌ها هم با عنوان‌های X7 و EL تحویل مشتری‌ها شد. اما کم‌کم عیب‌ها خودشان را نشان دادند و همین‌ گلایه‌ها و اعتراض‌ها، باعث شدند تا در سال ۱۳۸۳ شمسی، شاهد سری دوم سمندها باشیم که معروف به SE بودند و LX. نمونه اولی معمولی محسوب می‌شد و دومی، با چراغ‌های عقب متفاوت و چند تا تفاوت آپشنال دیگر. در سال ۱۳۸۸ هم دو مدل LX دوگانه‌سوز EF7 وارد بازار شدند. دو سال بعدتر هم که نسخه بنزین‌سوز EF7 ارائه شد. ایران‌خودرو سعی می‌کرد در هر ارائه، دستی به خودروی ملی خودش بکشد تا گلایه‌ها را کمتر کند. سمند البته در تاریخ خودش، نکته‌های خواندنی دیگری هم دارد. مثل تولید سریر، تنها لیموزین صنعت خودروسازی ایران. البته خیلی زود عمرش به پایان رسید. آپشن‌های خیلی خوبی هم داشت، ولی مشخص نبود چرا بازار داخلی روی خوش به آن نشان نداد و بیشتر نهادها و سازمان‌ها سراغش رفتند. این لیموزین، یخچال و سیستم صوتی‌تصویری مجهز به دی‌وی‌دی پلیر و نمایشگرهای پشت صندلی و صندلی‌های چرم و ... داشت. از نظر فنی هم که تفاوت چندانی با سمندهای معمولی نداشت. مورد بعدی هم که سمند سورن بود که در سال ۱۳۸۶ ارائه شد؛ که عنوان اولین فیس‌لیفت سمند را هم به خودش گرفت. سورن ضمن این‌که چراغ‌ها و سپرها و جلوپنجره‌ها کمی عوض شده بود، در بخش فنی هم تغییراتی را به خود دیده بود. در سال ۱۳۹۰بود که همین سورن‌ها با پیشرانه قابل قبول EF7 و ترمز چهار چرخ دیسکی و ... ارائه شد؛ به نام سورن ELX. پنج سال بعدتر هم که شاهد مدر توربوشارژ سورن بودیم که به نسبت نیاز زمانه‌اش عرض شده بود. جالب این‌که سمند از خودروهایی بود که به خارج ایران هم صادر شده است. خودرویی با پیشرانه ۱.۷ لیتری که می‌تواند ۱۱۳ اسب‌بخار قدرت هم تولید کند. این خودرو زمانی هم وارد ناوگان تاکسیرانی شد. سمند البته سعی کرد با تولید دنا، با ظاهری شیک‌تر وارد بازارها شود.