اتوبوس هواداری از کجا آمد؟
به رنگ فوتبال
بازی دیروز استقلال و پرسپولیس آن‌قدر بی‌حال و بی‌رمق بود که کمتر کسی درمورد خود آن بازی حرف می‌زند، اما یکی از حواشی دو تیم که به ما ربط پیدا می‌کند، وسایل نقلیه‌ای است که تیم‌ها را به ورزشگاه می‌آورد. اکنون چند سالی می‌شود که بیشتر تیم‌های دنیا از اتوبوس برای حضور در ورزشگاه استفاده می‌کنند تا درعین‌حال که کنار هم هستند و درمورد بازی آخرین هماهنگی را باهم انجام می‌دهند، به‌نوعی روحیه همدلانه و انسجام تیم را هم نشان دهند. اولین اتوبوس‌هایی که در اختیار بازیکنان و تیم‌های فوتبال بود، از کجا آمده است؟ این مطلب را دنبال کنید تا از مزایای متفاوت خودروهای بزرگ و جمعی بیشتر بدانید.
اولین اتوبوس هواداری در کدام کشور رونمایی شد؟ ساده‌تر اینکه اولین‌بار در کدام کشور هواداران توانستند با اتوبوس همراه تیمشان بروند و آنها را تشویق کنند؟ واقعاً تاریخچه مستندی در این زمینه وجود ندارد، اما گمانه‌زنی‌ها بیشتر درباره بازی‌های جام‌جهانی ۱۹۶۲ شیلی است؛ جایی که تیم ملی انگلیس مجبور شد دو تغییر جداگانه را تحمل کند. آنها اول به لیما، پایتخت پرو رفتند و یک بازی تدارکاتی مقابل پرو انجام دادند و سپس عازم سانتیاگو شدند؛ یعنی از لیما تا سانتیاگو مسافتی حدود ۷۵۰۰ مایل را طی کردند، آن هم ۲۴ ساعت قبل از بازی که با معیارهای امروزی کاملاً عجیب و غریب است.
همراه این تیم چندین هوادار هم رفته بودند. همان‌ها که دستشان به دهانشان می‌رسید و می‌توانستند هزینه حدوداً ۴ هزار پوندی (به پول امروز) سفر را بدهند. تیم ملی انگلیس بازی‌هایش را در استادیوم اِل تنیت، آن هم در حضور کمتر از ۱۰ هزار تماشاگر انجام داد. امروز اگر بخواهید مانند تیم ملی انگلیس در همان مسیر لیما به محل برگزاری بازی دوستانه را طی کنید، ۱۳ ساعت زمان می‌برد و هزینه‌اش ۵۰۰ پوند است. از آن به بعد اتحادیه فوتبال انگلیس تصمیم گرفت از یک سیستم حمایت‌کننده هواداران استفاده کند که امروز از آن با عنوان England’s travelling support یاد می‌کنند. این اولین گام برای شریک‌کردن تماشاگران از لذت فوتبال بود. بستری که در دل آن اتوبوس هواداری هم شکل گرفت.
وقتی تیم والتر وینترباتم در ۱۹۶۲ به شیلی رفت، از اوشن ترمینال فرودگاه لندن عازم آنجا شد. ۴ سال بعد زمانی که تیم‌ها برای جام جهانی ۱۹۶۶ در خاک انگلیس فرود آمدند، فرودگاه جای آشناتری (هیترو) بود. در این فرودگاه جایی برای عزیمت هواداران هم در نظر گرفته شده بود. هواداران با اتوبوس‌های مخصوص راهی هتل می‌شدند و رفته‌رفته این ناوگان حمل و نقل جای خود را در ترددهای فوتبالی باز کرد. این آغاز انقلاب سفر در فوتبال بود.
انقلاب سفر هنوز چند دهه با آن چیزی فاصله داشت که در جام جهانی ۱۹۶۶ در یازدهم ژوئیه آغاز شده بود. میزبان در حضور حدود ۸۸ هزار نفر به مصاف اروگوئه رفت، ولی شکی وجود ندارد که برگزاری مسابقات در انگلستان تصورات جامعه جهانی را تغییر داد. اگر هواداران کره شمالی، آرژانتین و مکزیک می‌توانستند برای حمایت از هموطنان خود در سراسر جهان سفر کنند، پس هواداران فوتبال انگلیس هم می‌توانستند چنین کاری انجام دهند.
باشگاه سفر
انگلیسی‌ها برای اینکه از دیگران عقب نمانند، ایده جالبی را مطرح کردند: باشگاه سفر. جام جهانی ۱۹۷۰ اولین تلاش برای ایجاد یک باشگاه مسافرتی رسمی برای هواداران انگلیس بود؛ برای کسانی که قصد داشتند این تیم را در خارج از کشور همراهی کنند. انجمن حامیان فوتبال انگلیس به اعضایی که می‌خواستند به مکزیک سفر کنند، این فرصت را داد تا در یک سفر سازمان‌دهی‌شده برای تماشای مسابقات راهی آن کشور شوند. هواداران با اتوبوس‌های یک‌شکلی به فردوگاه رفتند و عازم سفر شدند. هزینه هر نفر هم برای همراهی تیم بین ۳۵۰ تا ۷۵۰ پوند بود (بستگی داشت به مدت‌زمانی که تیم در جدول مسابقات حضور داشت).
رفته‌رفته اتوبوس‌ها به جزئی از فوتبال انگلیس تبدیل شدند. ابتدا قرار بود به‌عنوان بخشی از تاریخچه لندن حفظ شود، اما اینقدر محبوب بود که از آنها در جابه‌جایی تیم‌ها استفاده شد. بعد هم راهشان را به مراسم جشن قهرمانی تیم‌های محبوب باز کردند و این‌گونه شد که انگلستان پس از صادرات فوتبال، فرهنگ اتوبوس‌سواری را هم به کشورهای دیگر صادر کرد. اکنون دیگر اتوبوس‌هایی که سقف طبقه دومشان را برداشته‌‌اند، به تختِ روانی می‌ماند که فوتبالیست‌ها سوار آن می‌شوند و با هواداران جشن قهرمانی می‌گیرند.
این سنت البته در تمام کشورهای مدعی فوتبال، دست‌کم در ۵ کشور اسپانیا، ایتالیا، انگلیس، فرانسه و آلمان نهادینه شده است و اتوبوس‌ها مثل نشان و پرچم هر باشگاه، خرده‌فرهنگی قابل اعتنا است که روز‌به‌روز جذاب‌تر و محبوب‌تر می‌شود. اکنون عشاق سینه‌چاک فوتبال همه‌چیز را درباره باشگاه محبوبشان می‌دانند، حتی می‌دانند اتوبوس را از کدام کمپانی خریده‌اند، می‌دانند که اتوبوس باشگاه هرگز یک اتوبوس بنجل نیست که عن‌قریب رنگ و بوی تابوت بگیرد و سرنشینانش را راهی جهان سکوت کند.
***
شما می‌توانید جدیدترین اخبار خودرو را در بلاگ دیوار بخوانید.