کمانچه دستساز و عتیقه

کمانچه‌ای دارم که فقط ساز نیست… روایتِ دل و خلوتِ مردی‌ست که نغمه را با ذکر آمیخته. دست‌ساز و قدیمی، از آن جنس چوب‌هایی که با گذر سال‌ها جان گرفته‌اند، نه کهنه شده باشند. صدایش مثل زمزمه‌ی پیر در خانقاه است؛ آرام، سنگین و پرمعنا. پایینِ کاسه ترک خورده، اما ترک‌ها هم مثل ردِ تسبیح‌اند بر چهره‌ی چوب —یه تعمیر جزئی میخواد، یادگارِ سال‌هایی که با عشق نواخته شده. اگر اهل دل باشی، می‌فهمی این ساز نه برای نمایش، که برای حضور است. برای دکور یک قهوه‌خانه‌ی اصیل، یا حجره‌ای که بوی چای زغالی و تسبیح کهنه می‌دهد، بهترین نماد است. کمانچه‌ای که نگاهش یادِ حضرتِ علی را زنده می‌کند؛ مردی که صدای عدالتش هنوز در جان می‌پیچه. ساز آماده‌ی بازگشت به جایی‌ست که دوباره با عشق، دیده بشه.