هیوندای سانتافه را باید یک شاسی بلند متوسط کره‌ای بدانیم که در ایران و البته دیگر نقاط دنیا حسابی جا افتاده است. این خودرو البته در نسل‌های مختلفی تولید شده و چه بسا که بعضی از نسل‌های آن هم از نظر طراحی یا دیگر موارد، از دور خارج شده یا کمتر مورد توجه باشند. اما هیوندای به هر حال، با فیس‌لیفت‌ها و نیوفیس‌های این خودرو، سعی می‌کند تا مقابل دیگر رقبا خودی نشان دهد. نسل دوم سانتافه که مورد بررسی ماست، در سال ۲۰۰۶ میلادی در آمریکا رونمایی شد. سال بعد هم که فروش سراسری آن شروع شد و تا سال ۲۰۱۲ میلادی تداوم یافت. بعد از آن جای خودش را به سانتافه نسل سوم داد. البته در سال ۲۰۱۰ میلادی نیز، یک نیوفیس از این خودرو ارائه شد تا مشتریان چندان از طراحی قدیمی شده آن دلخور نباشند. اما به هر حال طراحی هیوندای سانتافه برای زمان خودش جذاب و چشم‌نواز تلقی می‌شد. هنوز هم سانتافه‌ها را به آن چراغ‌های کشیده زیبا در بخش جلو و عقب خودرو می‌شناسند که در تناسب با دیگر اجزای ظاهری خودرو قرار دارد. البته در نسخه نیوفیس آن تغییراتی در گرافیک چراغ‌ها و مه‌شکن‌های جلو و دیگر اجزای ظاهری خودرو ایجاد شده است. در کابین خودرو نیز سادگی زیادی موج می‌زند. البته هیوندای در آن روزگار، چندان به بخش داخل کابین خودش توجه نداشت؛ اتفاقی که چه بسا در آزرا و سوناتا هم به چشم می‌خورد. جنس داشبورد پلاستیک مرغوب است. ابعاد خودرو نیز بزرگ و قابل اعتناست و در آن، صندلی‌های هفت نفره و پنج نفره هم قابل مشاهده است. هیوندای سانتافه را باید در کل آپشنال بدانیم و چه بسا همین باعث شده تا توجه زیادی به آن شود. ترمز ضدقفل، سیستم کنترل پایداری، سیستم کنترل کشش، شش عدد کیسه هوا (راننده، سرنشین، جانبی)، کنترل سیستم صوتی روی فرمان، نمایشگر هفت اینچی، سیستم تهویه مطبوع اتوماتیک با دریچه تهویه برای ردیف عقب، سیستم صوتی با هفت بلندگو، روکش چرمی صندلی‌ها، تنظیم برقی صندلی‌های جلو به همراه تنظیم گودی کمر، گرمکن صندلی صندلی‌های جلو، آینه‌های برقی با گرمکن، سانروف، سنسور نور و باران، کروز کنترل و ... از جمله این آپشن‌ها محسوب می‌شوند که می‌تواند برای هر کاربری رضایت‌بخش باشد. سانتافه نسل دوم توانسته چهار ستاره ایمنی از یوروانکاپ گرفته و می‌تواند تا ۱۹۰ اسب‌بخار قدرت هم تولید کند.

بیشتر سانتافه‌های نسل دوم که می‌شناسیم با همین موتور ۲۷۰۰ سی‌سی ارائه شده است. هرچند که بعدها مدل سه و نیم لیتری آن هم راهی بازار شد تا قدرت بیشتری داشته باشد. اما همین مدل ۲۷۰۰ سی‌سی هم می‌تواند تا ۱۹۰ اسب‌بخار قدرت تولید کند. هرچند که روی کاغذ قدرت زیادی است، اما برای خودرویی با این بزرگی و وزن، شاید چندان هم مناسب نباشد. هرچند که در مصارف شهری و بزرگراهی می‌تواند کار شما را راه بیندازد. ولی در مقایسه با رقبای دیگر، قطعاً قافیه را خواهد باخت. گیربکس آن نیز چهار دنده است. البته در نسخه‌های ارتقا یافته سه و نیم لیتری، قدرت به ۲۸۰ اسب‌بخار رسیده و جعبه دنده نیز شش سرعته اتومات شده است که قابل توجه است. از دیگر مشکلات پیشرانه خودرو، ایجاد مشکلاتی در کارکردهای بالای صد هزار است که می‌تواند برای دارندگانش، تولید دردسر کند. حتی گاهی کار به تعویض موتور هم رسیده است. از اصلی‌ترین اشکالات سانتافه نسل دوم، باید ضعف در شتاب‌گیری‌اش را دانست. 12 ثانیه برای رسیدن به حداکثر سرعت اولیه، شاید برای رانندگان حرفه‌ای چندان خوشایند نباشد. فرمان‌پذیری خودرو هم جزو اشکالات آن دانسته می‌شود که با توجه به کارکرد پیشرانه و جعبه دنده و وزن خودرو و ...، کمی شما را دچار زحمت خواهد کرد. همچنین کمک فنرهای خودرو هم زود مستعمل شده و ناچار به تعویض‌شان خواهید بود. به سر و صدا افتادن اتاق در کارکردهای کم هم از دیگر اشکالات نسخه‌های دست دوم سانتافه است. پس چنین خودرویی برای عاشقان رانندگي هيجانی گزینه مناسبی تلقی نمی‌شود، هرچند که به واسطه کیفیت خوب در ساخت و قطعات مناسب، می‌تواند گزینه مناسبی برای مصارف شهری باشد. سانتافه خودرویی آپشنال است و همین، می‌تواند برای خیلی‌ها خوشایند باشد. هندلینگ خوبی هم دارد، هرچند که شتابش متوسط محسوب می‌شود. از سوی دیگر صندلی‌های خوش ساخت آن کاربران را حسابی راضی نگه می‌دارند. دید خودرو هم به نسبت شاسی‌بلند بودن آن مناسب است، هرچند که در این مدل‌ها از دید ضعیف عقب به واسطه نوع طراحی گلایه می‌شود. هرچند که در برخی از نسخه‌ها از دوربین دید عقب و ... هم استفاده شده است. از دیگر اشکالات این خودرو می‌توان به کیفیت متوسط چرم صندلی‌ها اشاره کرد که زود از دور خارج می‌شود. کابین هم که اشاره شد، ممکن است زود به صدا در بیاید. فنربندی سانتافه نرم است، در عبور از دست‌اندازها و سرعت‌گیرها و ... رفتار به شدت نرمی دارد. هرچند که شاید این ویژگی در پیچ‌ها دردسرساز هم باشد. مصرف سوخت هم با توجه به حجم خودرو، چندان عجیب نیست.