ال ۹۰، یا همان لوگان، از سوی شرکت رنو فرانسوی تولید شده است. البته، شرکت رنو امتیاز انحصاری ساخت این خودرو را در سال ۲۰۰۶ به شریک تجاری خود، یعنی داچیای رومانی، واگذار کرد. تندر ۹۰ نامی است که طرف ایرانی، در قرارداد با رنو، برای این خودرو برگزیده است. اما مردم ایران این خودرو را بیش‌تر با همان نام ال ۹۰ می‌شناسند. این خودروی خانوادگی در ایران از سوی دو شرکت ایران خودرو و پارس خودرو تولید می‌شود. البته، محصول نهایی هر دوی این کارخانه‌ها، موتور و ظاهری شبیه به هم دارند. تمام مراحل ساخت بدنه‌، رنگ‌آمیزی و مونتاژ این خودرو در کارخانه‌های ایرانی انجام می‌شود. خودروهای خانواده ال ۹۰ با تیپ‌های مختلفی به بازار عرضه شده‌اند که شامل ال ۹۰ E0، ال ۹۰ E1، ال ۹۰ E2، پیکاپ، تندر پارس، تندر اتوماتیک و ال ۹۰ پلاس می‌شود. سه مدل اول موتورهای یکسانی دارند و هرکدام از آن‌ها درآپشن‌های ارائه شده تفاوت‌های جزئی، مثل نوع و رنگ سپر و… با هم دارند. ال ۹۰ پیکاپ مخصوص حمل بار است و به‌اندازه مدل‌های دیگر طرف‌دار ندارد. در ال ۹۰ اتوماتیک هم جعبه‌دنده‌های پرقدرتی به‌کار رفته است و باتوجه‌به داشتن جعبه‌دنده ۴ سرعته اتوماتیک، طرف‌داران خاص خود را دارد. ال ۹۰ پلاس آخرین مدل ارائه شده و فول آپشن محسوب می‌شود. تندر پارس نیز همان مدلی است که از سوی شرکت پارس خودرو تولید می‌شود. تندر ۹۰ موتور ۱۶۰۰ سی‌سی با توان ۱۰۵ اسب بخار دارد که در مقایسه با خودروهای دیگر این رده، خودرویی با قدرت بالا به شمار می‌رود. حداکثر سرعت آن نیز ۱۸۳ کیلومتر بر ساعت است. همچنین، ال ۹۰ از بدنه محکمی برخوردار است و سه ستاره ایمنی از پنج ستاره را از موسسه Euro NCAP، که یک موسسه معتبر در زمینه ارزیابی ایمنی خودروها به‌شمار می‌آید، کسب کرده است. صندلی‌های عقب این خودرو بسیار جادار است و سه نفر به‌راحتی می‌توانند در آن کنار بنشینند. صندوق‌ بار نیز در حد کافی جادار است. برخورداری از این میزان فضای داخلی، باعث شده که ال ۹۰ به یک خودروی کاملاً سازگار با خانواده و سفرهای طولانی تبدیل شود. به گفته مصرف‌کنندگان، با این خودرو چندان سر و کارتان به تعمیرگاه نمی‌افتد. همه این موارد تندر ۹۰ را به یک خودروی پرطرف‌دار تبدیل کرده است.

تندر ۹۰ شاید از نظر ظاهری، چه داخل کابین و چه بدنه، نتواند رضایت همگان را جلب کند، بااین‌حال، اکثر افراد می‌گویند خودروی کم دردسر و بی‌آزاری است و کم‌تر سر و کارش به تعمیرگاه می‌افتد. طبق گزارش برخی از کاربران، گاهی حتی پس از کارکرد ۱۵۰ هزار کیلومتر، همچنان نیاز به تعویض بسیاری از قطعات مصرفی و مستهلک آن، مثل واشر سرسیلندر یا تعمیر جلوبندی، نیست. بنابراین شاید ظاهر ال ۹۰ خوب و امروزی‌پسند نباشد، اما طرف‌داران آن می‌گویند کیفیت و هزینه پایین خودرو را به زیبایی ظاهری ترجیح می‌دهند. در واقع، تندر ۹۰ را باید خودرویی خانوادگی بدانیم که چندان باب میل جوان‌ترها و اسپرت‌بازان نیست. هرچند، برخورداری از موتوری با حجم ۱۶۰۰ سی‌سی، باعث شده تا ال ۹۰ در بخش فنی، محصولی پرشتاب، پرقدرت، چالاک و جوان‌پسند باشد. مصرف سوخت شهری، جاده‌ای و ترکیبی این خودرو به ترتیب برابر است با ۱۱.۱، ۶.۶ و ۸.۳ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر که در محدوده قابل‌قبول قرار ‌دارد. البته در مدل‌های دستی این مصرف کم‌تر نیز می‌شود. در ال ۹۰، هیچ‌گاه دچار کمبود فضا نخواهید شد؛ داخل کابین آن چه برای راننده و چه برای سرنشینان فضای خوب و زیادی وجود دارد. این خودرو از نظر ایمنی و استحکام نیز نمره قبولی کسب می‌کند و درکل، یکی از مزیت‌های بزرگ ال۹۰ همین ایمنی و استحکام آن است. ال۹۰ نسبت به خودروهای مشابه، ارتفاع بیش‌تری دارد که باعث می‌شود راننده تسلط خوبی به جاده داشته باشد. اما از سوی دیگر بسیاری از دید عقب ال ۹۰ ابراز نارضایتی می‌کنند و آن را ناشی از همین ارتفاع و بلندی صندوق‌‌عقب خودرو می‌دانند. همچنین این ارتفاع بلند باعث می‌شود خودرو در سرعت‌های بیش از ۱۳۰ کیلومتر بر ساعت، حالت نامتعادل پیدا کند و راننده در کنترل آن با مشکل مواجه شود. در مقابل، بهره‌مندی تندر۹۰ از بخاری‌ای پرقدرت، کاربران از فن و کولر این خودرو رضایت چندانی نداشته‌ و گزارش کرده‌اند، که به‌خصوص در مدل‌های دنده‌ای، کشش و توان موتور با روشن کردن فن بسیار پایین می‌آید. صندلی‌ها، به‌خصوص صندلی‌های ردیف عقب این خودرو، چندان راحت نیستند و زمختی و سفتی آن‌ها به راحتی قابل لمس است. در نهایت، این خودرو کم‌خرج است، اما اگر یک‌بار مجبور به تعویض یک قطعه شوید، یا این‌که خودرو با مشکلی مواجه شود، تعویض یا تعمیر آن کمی گران تمام می‌شود و هزینه‌ای به‌مراتب بیش‌تر از برخی خودروهای هم‌رده آن، روی دست شما می‌گذارد. البته، اگر به خودرو رسیدگی شود و در نگهداری از آن اهمال صورت نگیرد، تا سال‌ها بدون هیچ هزینه و تعمیری برای شما کار خواهد کرد.